Nasılsın?

Telefonum çaldı. Arayan Nevin'di. Ne zamandır konuşmadık, merak ve biraz da endişeyle açtım telefonu. Çağımızın hastalığı ne de olsa endişe!

Halimi hatırımı sormak için aramış meğerse. İyi değilim dedim. Belki de ilk kez benden böyle bir cevap aldı geçen onca zamanda. İyi olmadığım zamanlarda bile iyiyim derdim çünkü ben, iyi olacağımı veya bunun için gayret edeceğimi bilerek. Ama bu kez iyiyim diyemedim nedense, inancımı mı yitirmiştim ki acaba?

Sıklıkla görüşmek gerekmez bunun için, çok iyi tanır beni. Bazen ben bile onunla tanırım kendimi. Sen böyle demezdin, hayırdır diye sorması da bundandı belli ki. 

-Nasıl iyi olacağım ki, eğer sen iyiysen bundan emin misin? Doyasıya yaşayabiliyor musun? Oksijenin bile kısıtlı değil mi? Yürüyüşe çıksan alacak havan yok. En yakınındaki sevdiklerin; annen, baban bile uzak. Sırf birinin iyiliği için ondan uzak olmak ne büyük fedakarlık ve zorluk. Sarılmak isteyip sarılamamak...Çocuğun evde hapis. Selam veren şüpheli. Birbirini gören maskesini çekiyor, yüzünü kapatıyor ve mümkünse uzaklaşıyor. Yasaklar var. İstediğin gün, istediğin saatte, istediğin yere gidemiyorsun. Günün tedirgin, geleceğin belirsiz. Hiçbir şey yaşanmamış gibi rol yapmanın anlamı yok. İyi değiliz. Endişeliyiz. En son onu gördüm, o benden sonra bunu gördü, ben negatifim, o pozitifmiş, pozitif olduğunu beni gördükten sonra öğrenmiş... Ne çok hesap kitap. Ya ben tam 9 aydır anneme babama sarılmadım, öpmedim, kollarının altına girip kıvrılmadım bir koltukta. Tamam sağ ve sağlıklıyız ama iyi değiliz. Çok şey öğrenmiş, kıymetini anlamış, ders çıkarmış olabiliriz ama bu iyi olmamız için bir sebep mi Allah aşkına? Ucu bucağı da yok. Ne kadar sabretmemiz gerektiğini bile bilmiyoruz. Çok daha kötüsünü yaşayabilirdik, sevdiklerimizi kaybedebilirdik ama bundan teselli bulmak gerçekten rahatlatıyor mu bizi? Hasta olsan kimsen olmaz; hasta olsa biri, kimsesi olamazsın. İlaçlar kapıdan bırakılıyor düşünsene. Bunu bir an olsa bile düşünüp bütün bunları zihninde biriktirip nasıl iyi olacaksın, söyler misin?

Haklısın, dedi. 

-Bilmiyorum Nevin, insanın kendine bile rol yapması iyi mi kötü mü? Hangisi daha yorucu? Bunun cevabını bulana kadar gerçek şu ki, iyi değilim. Ama umudum her zaman var. Allahtan onu kaybetmedim...