Sarı Işık

Nevin, diğer günlerden hiç de farkı olmayan bir güne uyanmıştı. Onu heyecanlandıracak, yataktan fırlayarak kalkmasına neden olacak hiçbir şey yoktu her zamanki gibi. Bu yüzden yatakta biraz daha miskinlik yapabilirdi. Herkesin çok hızlı aktığını iddia ettiği zaman, onun için geçmek bilmeyen bir şeydi. Hatta güne bu kadar erken başlamanın ne anlamı vardı ki? Yorganı kafasına kadar çekip tekrar uyumak yapılabilecek en doğru şey olmalıydı onun için. Uyuyamayacağını anlayana dek, çarşafı bir yerde toplanacak kadar dönmüştü yatağın içinde. Sonunda pes etti. Kalkıp radyoyu açtı. "Aman Nevin, toz alırken yine bozmuşsun radyonun frekansını! Cızır cızır sinir bozuyor bu ses. Zaten dört tane frekans çekiyor, hemen bul birini de kurtul şu sinir bozucu sesten." 

Taze çekilmiş kahvenin kokusunu içine çekti genç kadın. Elinde kahvesi, camın önünde korkuluk gibi dikilirken kendini trafik lambasındaki sarı ışık kadar değersiz hissettiğini geçiriyordu aklından. Hakikaten, hayatı tıpkı bu sarı ışık gibi arada kaynayıp gidiyordu. Ne bir iz bırakabilmişti şimdiye kadar ne de herhangi birinin izi kalmıştı yüreğinde.

Vakit geçirmek için kirletemediği evini mi temizleyecekti yine? Ani bir kararla gardolabına yöneldi. Bir kazak, bir kot çekti dolabından. Koşar adımlarla, dolaşmış saçlarını dahi taramadan, çıktı evden. Bir taksi çevirdi: "Beş liralık git, üç liralık geri dön! İki liralık yürüyeceğim; zira kotumun düğmesini zor ilikledim." dediğinde, taksici sarı ışıkta geçebilmek için gaza olabildiğince yüklenmiş, şaşkın bakışlarla gözlerini dikiz aynasından Nevin'e dikmişti.
"Çek sağa, ineceğim! Sen de sarı ışığı hesaba katmadın. Ben gerekirse on liralık yürürüm."  dedi genç kadın ve tüm sinirini kaldırımlardan çıkarmak istercesine, attığı hızlı adımlarla kendini yollara vurdu...