Çatı Katı

Uyandığımda odamın kapısı açılmıyordu. Kapıyı birkaç kez zorladıktan sonra odada kilitli kaldığımı anladım. Seslendim, evde kimse yoktu. Panikle telefonuma yöneldim. Şarjım bitmiş. Şarj aletim? O da salonda kaldı. Murphy kanunu dedim içimden, tüm aksilikler üst üste gelmek zorunda! Şimdi ne olacak? Söylenmeye başladım kendime: "Kapın açık uyuyabilseydin bunların hiç biri olmayacaktı, ne vardı da o kadar geç yattın? Normal bir saatte uyusaydın çoktan uyanmış olacaktın ve evde birileri olacaktı!" Tüm olumsuz enerjimle odanın içinde dört dönüyordum. O sırada iç sesim Cedric diye seslendi bana: "Çatıya vuran yağmurun sesini duymuyor musun? Odadan kurtulmanın düşüncesine hapsettin kendini ve etrafında sana mutluluk verecek şeylere gözlerini tamamen kapadın. Hani o çıtırtı sana huzur veriyordu? Hani toprak kokusunu her yağmur yağdığında içine çekmekten büyük bir haz duyuyordun? Çabuk camını aç, çabuk." Pencereye yöneldiğimde bu odaya hapsolduğum düşüncesinden tamamen sıyrılmıştım. Sanki birileri beni çatı katındaki bu odaya, hızla akan hayatımı kısa bir süreliğine durdurmam için göndermişti sadece. Daha önce hiç bu kadar uzun süre bir yağmur damlasının ağaçtaki o kocaman yapraktan süzülüşünü izlememiştim. Hiç bu kadar işlememişti ciğerlerime toprağın kokusu. Etraf ne kadar yeşildi böyle? Komik, ben de bu insanlar gibi şemsiyem olmadığında kafamı içime çekerek yürüyorum. Bundan sonra böyle yapmasam aslında. Islanmama engel olamazken neden yüzümde hissetmiyorum ki yağmur damlalarını? Hatta şimdi çıkarayım kafamı. Ağzını kapatarak gül Cedric, delirmiş gibisin. Evet ilk kez bir sabah yüzünü yağmur suyuyla yıkıyorsun ve bunun ne kadar şahane bir şey olduğunu o kapı açılsaydı asla hissedemeyecektin. Güne ne kadar da şanslı başladın? Murphy kanunuymuş muş muş... Cedric kanunu olsun bundan sonra. Aksilik sandığın şeylerin altındaki şansı yakalamak da Türkçe meali olsun. Olsun mu? Olsun. Hadi bakalım o zaman Cedric kanunun da kutlu olsun.