Kadehte kırmızı şarabım kalmış, hem de iki yılı aşkın süredir. Fincanda kahvem, kupada çayım soğumuş. Sohbetlerim yarım, telefon çağrılarım cevapsız... Şimdi tam anlamıyla başka bir hayatı yaşamaya başlamışım; kendiminkinin haricinde, sıfırdan, yeniden doğmuşçasına. Bir hayatın sorumluluğunu almışım, çok isterken ama bir o kadar da ansızın.
Ne büyük hayalimdi oysa; sahip olmam düşük bir ihtimal olarak addedildiğinde doktorlar tarafından, hem de henüz lisedeyken. Anaçlığım baskın karakterim, bense etrafımdaki herkese ve her şeye kol kanat germek isterken.
Kollarımda buldum seni, çok büyük bir mucizenin ta kendisi. Sen üç günlükken geçirdiğimiz yoğun bakım serüveniyle çok istediğim bir şeyin, senin, bana emanet olduğunu öğrenerek başladım anneliğe. Belki de bunu bilmeye en başından ihtiyacım vardı. Hızlı bir girişti benimki. Ama biliyorum ki hiçbir şey nedensiz veya tesadüfi değildi.
Bir buçuk yıl geçti birlikte büyüyeli. Bugüne geleli. Oysa nadirdir yazarak bile içimi dökemediğim. Biliyorum bu da onlardan bir tanesi.
Canım oğlum...
Çınar'ım...
